Pewnego dnia ktoś wszedł na górę, gdzie schroniła się medytująca pustelniczka i zapytał ją:

-Co robisz w takiej samotności?
Na co odpowiedziała: -Mam dużo pracy.

-A jak możesz mieć tyle pracy?
Nic tu nie widzę...

-Muszę wytresować dwa jastrzębie i dwa orły, uspokoić dwa króliki, zdyscyplinować węża, zmotywować osła i oswoić lwa.

-A gdzie oni są, że ich nie widzę?

- Mam je w środku.

Jastrzębie skaczą na wszystko, co stanie im na drodze, dobre lub złe, muszę je wyszkolić, by skakały na dobre rzeczy. To moje oczy.

Dwa orły ze swoimi pazurami ranią i niszczą, muszę ich nauczyć, aby nie niszczyły. To są moje ręce.

Króliki chcą iść tam, gdzie chcą, nie stawiać czoła trudnym sytuacjom, muszę nauczyć je spokoju, nawet jeśli jest cierpienie, potykanie się. To moje stopy.

Osioł jest zawsze zmęczony, uparty, nie chce wiele razy dźwigać swojego ładunku. To jest moje ciało.

Najtrudniejszym do oswojenia jest wąż. Chociaż jest zamknięty w silnej klatce, zawsze jest gotowy ugryźć i otruć każdego w pobliżu. Muszę go zdyscyplinować. To mój język.

Mam też lwa. Och... jak dumny, próżny, myśli, że jest królem. Muszę go oswoić. To moje ego.

-Jak widzisz, przyjacielu, mam dużo pracy. 💫

Kim Ty ku**a jesteś pajacu,,,,,,,,,,,!!!